ΤΟ ΠΑΡΑΚΑΤΩ ΚΕΙΜΕΝΟ ΕΙΝΑΙ ΑΝΑΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ ΑΠΟ ΕΝΥΠΟΓΡΑΦΟ ΣΧΟΛΙΟ ΣΕ ΚΥΠΡΙΑΚΗ ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ, ΟΠΩΣ ΑΝΑΦΕΡΟΥΜΕ ΣΤΟΝ ΤΙΤΛΟ ΤΗΣ ΑΝΑΡΤΗΣΗΣ ΜΑΣ
Πρόσφατα υπήρξα μάρτυρας σε δύο περιστατικά, κλασικά, δυστυχώς, παραδείγματα του επιπέδου της κυπριακής (υπο)κουλτούρας. Βρισκόμουν, λοιπόν, σε παιδικό πάρτι της κόρης μου. Ο παιδότοπος συνόρευε με γήπεδο φούτσαλ, όπου αγωνίζονταν δύο ομάδες, διαφορετικών ακαδημιών, κάτω των δώδεκα ετών. Όσοι κατέχουν το «σπορ» των παιδικών πάρτι γνωρίζουν πως οι πατεράδες αποτελούν μειοψηφία και βρέθηκαν εκεί επειδή μάλλον έχασαν κάποιο… στοίχημα.
Μέχρι, φυσικά, να δέσουν με τους υπόλοιπους αδέσποτους μπαμπάδες, πιάσουν τέμπο και εντέλει περάσουν καλά. Τέλος πάντων. Με τη φραπεδιά στο χέρι, βρέθηκα σιγά - σιγά να παρακολουθώ τον αγώνα που όδευε προς το τελικό σφύριγμα. Στην ομάδα που νίκησε συμμετείχαν και αρκετά ξένα παιδιά. Πανηγύρισαν σεμνά και αθόρυβα, ανταλλάζοντας high five, χωρίς να «κιστούν» τους αντιπάλους. Ο προπονητής τούς αγκάλιασε και τους φόρτωσε στο λεωφορείο.
Οι ηττημένοι, υπερβολικά καταβεβλημένοι, άρχισαν να μαζεύουν τα μπογαλάκια τους. Κι εκεί που σκεφτόμουν «σιγά ρε, δεν ήρθε και η συντέλεια», άρχισε ο προπονητής να ουρλιάζει, να βρίζει, να αναφέρεται σε άχρηστους που κάνουν μ........, που δεν τον ακούν, που, που, που… Ένας θεόρατος, παρεμπιπτόντως, άντρας, ο οποίος ανάγκασε τους λιλιπούτειους παίχτες να σουρώσουν από φόβο και ντροπή. Με σκυφτό κεφάλι και την αυτοπεποίθηση στο ναδήρ, τα παιδιά ανέβηκαν στο λεωφορείο.
Παράδειγμα δεύτερο: Κάποιο διάστημα μετά, βρέθηκα σε άλλο αγώνα ακαδημιών με αγόρια κάτω των δώδεκα. Ήταν επίσημο παιχνίδι, σε κανονικό, γρασιδένιο γήπεδο, με διαιτητή, βαθμολογία, τα πάντα, μια ρέπλικα του κόσμου των μεγάλων. Παρακολουθούσα το ματς στον διάδρομο ανάμεσα στις δύο κερκίδες που χώριζαν τους γονείς. Κάποιους εξ αυτών -με το συμπάθιο- ο Θεός να τους κάνει γονείς. Έβριζαν ασύστολα τον διαιτητή, επιδίδονταν σε άσεμνες χειρονομίες, «νταρντάνες» μάνες φώναζαν του προπονητή επειδή δεν έβαζε τον γιο τους να παίξει, αντάλλαζαν λόγια με την αντίπαλη κερκίδα και γενικά συμπεριφέρονταν σαν κανονικοί χούλιγκαν, όπως αυτούς που «ποθαυμάζουμε» τα Σαββατοκύριακα στο ενήλικο πρωτάθλημα. Και δεν μιλάμε για αμόρφωτους ανθρώπους που ζουν σε σπηλιές, αλλά για «καθωσπρέπει» μεσοαστούς Λευκωσιάτες.
Στο πρώτο παράδειγμα, διερωτήθηκα γιατί οι γονείς εμπιστεύονται τα παιδιά τους σ' έναν μπούλη προπονητή που τσαλαπατά την αυτοπεποίθησή τους, προβάλλοντας ένα άκυρο και διεστραμμένο πρότυπο. Στο δεύτερο παράδειγμα, πήρα την απάντησή μου. Γιατί αν οι ίδιοι οι γονείς συμπεριφέρονται σαν τραμπούκοι προς τους διαιτητές και τους προπονητές, και μάλιστα μπροστά στα παιδιά τους, τότε χάσαμε το παιχνίδι από χέρι, όποιο κι αν είναι το σκορ εντός παιδιάς.
Πόσες πιθανότητες έχουν αυτά τα παιδιά, α) να γίνουν οι επόμενοι χούλιγκαν στις μεγάλες κερκίδες, β) να μεταμορφωθούν οι ίδιοι σε καταπιεστικούς προπονητές και γ) να συμπεριφέρονται με την ίδια αθλιότητα στα δικά τους παιδιά; Έως πάρα πολλές.
Χωρίς παιδεία και ανατροφή, αγαπητοί γονείς και κύριοι αρμόδιοι, τι να την κάνεις την κάρτα φιλάθλου; Μπορείς, φυσικά, να την καδρώσεις. Κάτι είναι κι αυτό.
ΓΙΑ ΟΤΙ ΚΑΙ ΑΝ ΣΑΣ ΘΥΜΙΖΟΥΝ ΤΑ ΠΑΡΑΠΑΝΩ, ΤΑ ΣΧΟΛΙΑ ΔΙΚΑ ΣΑΣ.
ΜΑΚΡΙΑ -ΠΑΝΤΑ-ΑΥΤΑ ΑΠΟ ΤΑ ΓΗΠΕΔΑ, ΑΛΛΑ, ΑΝ ΤΑ ΒΛΕΠΟΥΜΕ, ΤΟΥΛΑΧΙΣΤΟΝ ΝΑ ΤΑ ΥΠΟΜΕΝΟΥΜΕ ΚΑΙ ΝΑ ΤΑ ΑΦΟΡΙΖΟΥΜΕ, ΠΟΤΕ ΝΑ ΜΗΝ ΤΑ ΑΝΤΙΓΡΑΨΟΥΜΕ.
ΕΜΕΙΣ ΕΙΜΑΣΤΕ ΠΟΡΦΥΡΑΣ, ΕΔΩ Ο ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΣ ΠΑΕΙ ΜΑΖΙ ΜΕ ΤΟΝ ΑΘΛΗΤΙΣΜΟ. ΚΙ ΑΣ ΤΟ ΠΛΗΡΩΝΟΥΜΕ ΑΥΤΟ....
